Rodzaje komunikacji werbalnej

Podział komunikacji werbalnej ze względu na kierunek i organizację

Komunikacja werbalna według kierunku

Komunikacja jednostronna – wysłanie komunikatu w jedną stronę. Komunikat zostaje odebrany, ale bez możliwości odpowiedzi. Zachodzi np. w relacji szef-podwładny, kiedy pierwszy zleca wykonanie zadania drugiemu.

Komunikacja dwustronna – komunikaty wypływają i są odbierane przez obie strony, dzięki czemu przybierają formę dialogu. Występuje np. między partnerami w komunikacji wzajemnych potrzeb.

Wewnętrzny i zewnętrzny kierunek komunikacji werbalnej

Podział komunikacji werbalnej według kierunku komunikowania odnosi się do organizacji, w których kierunek może przybrać dwie formy: zewnętrzną i wewnętrzną.

Komunikowanie zewnętrzne – będzie to chociażby stwarzanie konkretnego wizerunku firmy w mediach oraz wysyłanie informacji poza struktury organizacji.

Komunikowanie wewnętrzne – odnosi się do wymiany informacji wewnątrz firmy, czyli między jej pracownikami, działami czy zarządem i kierownictwem.

Komunikacja werbalna według kierunku

Komunikacja pionowa – podobna do komunikacji jednostronnej. Najczęściej informacja wysyłana jest jednostronnie od przełożonego w kierunku podwładnych. Zalicza się do niej także komunikacja w drugą stronę, a więc w górę – od podwładnych do przełożonych, kiedy np. informują o postępach w realizacji zadań.

Komunikacja pozioma – analogicznie podobna do komunikacji dwustronnej. Zachodzi pomiędzy podobnymi statusem członkami grupy, np. pracownikami, gdzie każdy jest sobie równy. Może występować także na drodze szef-pracownik w firmach, których członkowie mają taka samą pozycję, niezależnie od zajmowanego stanowiska.

Struktury formalnej sieci komunikacji werbalnej

Ciekawymi strukturami są formalne sieci komunikacji, które można wyodrębnić w organizacjach. Pierwsza zwana „łańcuchem” jest formą, gdzie najważniejszą osobą komunikującą pozostaje kierownik, menadżer itp. i gdzie przekaz wędruje po linii hierarchii. W drugiej, zwanej „kołem”, przywódca komunikuje informacje pozostałym członkom grupy. Trzecia forma, „kokon”, pozwala na swobodną komunikację wszystkich członków grupy między sobą.