W świecie nauki znany jest przypadek Diderika Stapela – niezwykle płodnego badacza, który dorobił się kilkudziesięciu prac naukowych, które publikowano w najpopularniejszych psychologicznych czasopismach. Dopiero po wielu latach jego pracy odkryto, że manipulował on danymi, a część eksperymentów w ogóle się nie odbyła, mimo że posiadała pełen opis wraz z wynikami. Diderik Stapel okazał się być oszustem na światową skalę, który wykorzystał więcej niż jedną socjotechnikę. Była to manipulacja niewiedzą ludzi oraz innych naukowców, a także wykorzystanie własnego autorytetu. Badacz fabrykował badania, które następnie publikował. Nikt nie sprawdzał ich prawdziwości, ponieważ Stapel cieszył się poważaniem wśród innych naukowców. Nie robili tego także recenzenci jego prac naukowych. W ten sposób zadziałał autorytet: nikt nie pomyślał, że osoba o tak znanym i szanowanym nazwisku oszukuje w dziedzinie, którą zajmuje się zawodowo. Czytelnicy jego artykułów mogli natomiast nie posiadać wystarczającej wiedzy do weryfikacji oszustwa – i to była manipulacja niewiedzą ludzi, którzy nie posiadali wystarczającej ilości informacji. W ten sposób Diderik Stapel wprowadził świat psychologii w błędy, które później trzeba było sprostować, aby nie szerzyć dalej wyników fałszywych eksperymentów.