Psychologia komunikacji

Psychologia komunikacji – komunikacja w ujęciu psychologicznym oznacza transfer czegoś (wiadomości, sygnału, znaczenia) z jednego miejsca w inne miejsce. Zachodzi to dzięki znajomości określonego kodu przez nadawcę i odbiorcę komunikatu, tak aby został on właściwie zrozumiany.

Cztery najważniejsze rodzaje komunikacji.

Wyróżnia się cztery rodzaje komunikacji:

• Interpersonalną– (zachodzi między dwojgiem ludzi)
• Intrapersonalną– (oznacza monolog wewnętrzny, rozmowę z samym sobą)
• Społeczną– (inaczej grupową, kiedy w rozmowie uczestniczy wiele osób)
• Pośrednią– (za pomocą dostępnych mediów: telefonu, komputera, listów i innych)

Psychologia komunikacji – różnice między ludźmi.

Komunikacja interpersonalna oraz komunikacja w grupie społecznej służy utrzymaniu dobrych relacji pomiędzy jej członkami oraz osiągnięciu wspólnego celu. Badania w zakresie psychologii komunikacji wykazały różnice w porozumiewaniu się kobiet i mężczyzn. Kobiety charakteryzują się większymi zdolnościami werbalnymi oraz cechują się większą inicjatywą w rozmowach afiliacyjnych, czyli dotyczących uczuć, relacji i okazywania wsparcia, a także są bardziej gadatliwe, kiedy przebywają ze znanymi sobie osobami. Mężczyźni natomiast przeważają nad kobietami w mowie asertywnej, a więc nastawionej na zadania, wyrażanie własnego zdania oraz udzielanie wskazówek czy informacji, a także mówią więcej w kontaktach z nieznajomymi. Ich wypowiedzi są ogólnie dłuższe, natomiast wypowiedzi kobiet krótsze, ale liczniejsze.

Istnieje wyraźna rozbieżność w zwierzaniu się kobiet i mężczyzn: kobiety robią to częściej, a także podejmują większą komunikację niewerbalną, czyli uśmiech podczas rozmowy, dotykanie partnera, utrzymywanie kontaktu wzrokowego, przytakiwanie. Analizy pokazały, że w wypadku dzieci to dziewczynki są ogólnie bardziej gadatliwe, ale różnica ta maleje w miarę zbliżania się do dorosłości, aby rozdzielić się na omówione powyżej style komunikacyjne, które wynikają z tendencyjności kobiet do utrzymywania dobrych relacji z innymi oraz mężczyzn do realizacji zadań.

Komunikacja intrapersonalna oraz komunikacja pośrednia.

Komunikacja intrapersonalna, inaczej monolog wewnętrzny, nie musi tylko oznaczać faktycznej rozmowy we własnej głowie. To także znajomość samego siebie, swoich potrzeb, celów, obaw oraz pozostawanie z nimi w świadomym kontakcie. Obejmuje także naszego wewnętrznego krytyka oraz głos sumienia, który odwodzi od wcielania w życie destruktywnych zamierzeń oraz pomaga w ocenie wydarzeń po fakcie.

Komunikacja pośrednia zachodzi natomiast przy ograniczeniu niektórych elementów wymiany informacji między osobami: na przykład bodźców słuchowych (podczas korzystania z listów, e-maili, komunikatorów internetowych czy czytaniu smsa), bodźców wzrokowych (podczas rozmowy telefonicznej), bodźców komunikacji niewerbalnej (brak możliwości odczytania mowy ciała, tonu głosu, wyrazu twarzy, nastroju drugiej osoby). Ten typ komunikacji w określonym stopniu upośledza przekaz, ponieważ odbiorca nie ma dostępu do całości komunikatu, a więc nie dekoduje całkowitego przekazu, który ograniczony jest przez medium.