Przywództwo sytuacyjne

Przywództwo sytuacyjne – ten typ przywództwa został określony przez Paula Herseya i Kena Blancharda w drugiej połowie XX wieku i zakłada dostosowanie stylu przywódczego do poziomu rozwoju, na którym znajduje się pracownik, a także dostarczanie odpowiedniego wsparcia i wskazówek. Model ten ma przyczyniać się do tworzenia odpowiednich warunków, które umożliwią podwładnym wykorzystanie posiadanej przez nich wiedzy, umiejętności, a także postaw, co skutkować ma podniesieniem ich motywacji oraz samorozwoju i jednocześnie służyć powinno rozwojowi firmy oraz realizowaniu jej głównej misji.

Czynniki wpływające na decyzję o przyjęciu modelu przywództwa sytuacyjnego.

Przywództwo sytuacyjne zakłada, że na rozwój pracownika składają się kompetencje w postaci doświadczenia, predyspozycji, wiedzy i posiadanych umiejętności oraz zaangażowanie, czyli pewność siebie, motywacja, poziom satysfakcji z pracy i z siebie samego. Według omawianego modelu nie istnieje idealny typ przywódczy, który sprawdziłby się w każdej sytuacji, lecz typ ten trzeba właśnie – w zależności od obecnie panujących warunków – dostosować. To podwładni i sytuacja decydują o tym, jaki model zarządzania powinien przyjąć menadżer – mimo stałości pracowników to sytuacja może dyktować warunki postępowania.

Przywództwo sytuacyjne wyróżnia cztery poziomy rozwoju pracownika.

Pierwszy poziom – niski poziom kompetencji, wysokie zaangażowanie.

Drugi poziom – wzrost kompetencji, przy spadku zaangażowania.

Trzeci poziom – wysoki poziom kompetencji, zmienne zaangażowanie.

Czwarty poziom – wysokie kompetencje i wysoki poziom zaangażowania.

Partnerskie relacje, a rozwój pracowników.

Model sytuacyjny jest typem partnerskiego zarządzania, gdzie istotne jest określenie granic odpowiedzialności dla każdego pracownika z osobna. Oprócz tego należy na bieżąco wyznaczać cele do osiągnięcia. Menadżer powinien analizować wykorzystywany dotychczas wobec każdego podwładnego styl przywództwa, co skutkować ma dopasowaniem typu zarządzania do każdej osoby w zależności od jej potrzeb. Na końcu menadżer ma za zadanie dokonać ewaluacji postępów.

Czym powinien wyróżniać się menedżer, by praktykowanie przywództwa sytuacyjnego było skuteczne?

Przełożony stosujący przywództwo sytuacyjne powinien się wyróżniać umiejętnością diagnozowania problemów pracowników, a także – co najważniejsze – posiadać dużą swobodę w przeskakiwaniu między stylami zarządzania, co wiąże się z ich znajomością – poznaj style zarządzania. Bardzo ważną kompetencją będzie też zdolność wspólnego planowania z udziałem pracownika celów, które rozwiną jego kompetencje oraz przyczynią się do wzrostu organizacji.