Style kierowania zespołem

Style kierowania zespołem – wyróżnia się kilka stylów kierowania zespołem, a zależą one od kultury organizacji, jej wielkości, zasięgu (lokalny/międzynarodowy) oraz szeregu innych czynników. Podstawowym rozróżnieniem jest podział stylów komunikowania na partnerski oraz niepartnerski.

Styl partnerski

Pierwszy typ (partnerski), inaczej zwany demokratycznym i integratywnym, polega na uwzględnianiu zarówno interesu własnego oraz interesu rozmówcy. Opiera się na analizie argumentów, krytycznym podejściu do nich i nieuleganiu zdaniu rozmówcy, przy czym ten styl cechuje się okazywaniem szacunku i otwartością na drugą osobę. Kierownik poruszający się w ramach tego stylu buduje atmosferę współpracy, życzliwości i wspólnego podejmowania decyzji oraz rozwiązywania problemów.

Styl niepartnerski

Styl niepartnerski stanowi odwrotność pierwszego typu. Inne jego nazwy to autokratyczny i dyrektywny. Cechuje się wydawaniem poleceń, oczekiwaniem posłuszeństwa, wywieraniem wpływu na rozmówcę oraz podporządkowaniem innych swoim celom. Styl ten jest tożsamy z dużym dystansem między pracownikami a przełożonym. Nie należy jednak identyfikować tego modelu z brakiem szacunku – jest on spotykany w wielu firmach, gdzie pracownik ma określone zadania do wykonania, przy jednoczesnym braku możliwości ingerencji w ich przebieg ze względu np. na określoną procedurę działania, narzucone z góry kryteria, standardy świadczenia jakiejś usługi itp.

Siatka kierownicza – podział na 5 stylów kierowania wg. Blake’a i Mouton

Oprócz powyżej wymienionych stylów istnieje bardzo interesujący podział zaproponowany przez Blake’a i Mouton. Badacze ci stworzyli siatkę, na której szkielet składają się dwa wymiary: orientacja na ludzi oraz orientacja na zadania. Wymiary te poskutkowały wyodrębnieniem pięciu stylów:

			styl bierny – minimalizowanie własnego wkładu i wysiłków, nieskupiacnie się ani na zasobach ludzkich, ani na produkcji/doskonaleniu usług;
			styl demokratyczny – zasięganie opinii pracowników, zachęcanie ich do aktywnego podejmowania decyzji oraz twórczej realizacji zadań, zorientowanie na czynnik ludzki;
			styl autokratyczny – skupianie uwagi na realizacji celu, przy jednoczesnym małym zainteresowaniu pracownikami, dyrektywne wydawanie poleceń, mała możliwość ingerencji zespołu w modyfikację działań;
			styl kompromisowy – zrównoważona troska zarówno o zadanie oraz pracowników realizujących je, styl ten można umiejscowić pomiędzy demokratycznym oraz autokratycznym, ponieważ znajduje się pośrodku obu wymiarów;
			styl przywódczy – bardzo duże zaangażowanie kierownika w realizację zadań, a także skupienie się na podwładnych, jest to bardzo ,,intensywny’’ styl, wymagający dużego nakładu pracy, ale jednocześnie skutkujący najwyższymi wynikami. Podkreśla się, że jest to najlepszy z pięciu wymienionych stylów.